Erevelden, herinneringen en mensen

Tijdens zo'n invasie, zoals op 6 juni 1944, vallen er veel slachtoffers. Dat besef je pas, wanneer je op de erevelden of herinneringsoorden bent.

Ook dan besef je, dat er een "vijand"was, maar dat die bestond uit mensen, die er waarschijnlijk niet vrijwillig waren.

Al deze jongens hadden familie en dat wordt duidelijk d.m.v. de linten die op kransen en bloemstukken zitten bij de duitse slachtoffers en door de inscripties op de stenen van de geallieerden.

Je beseft dan ook duideklijk wat een waanzin oorlog eigenlijk is, maar ja , laten we erlijk zijn De mens leert niet van de geschiedenis"en denkt nog steeds dat door vechten het allemaal wel zal lukken". Wat de gedachte en bedoeling ook mag zijn......

St.Mere Eglise.

Als er één dorp is in Normandie wat m.b.t. D Day,tot de verbeelding spreekt is het wel St. Mere Eglise. Wie kent niet de beelden uit de Longest Day, waarin een parachutist aan de kerktoren bleef hangen!

De beste man heet John Steel en deed, nadat hij in zijn voet geschoten was, twee uur lang of hij dood was. Dit heeft zijn leven gered.

Er hangt nog steeds een pop met parachute aan de kerktoren en ook de pomp die in de film voorkomt staat er nog. Op de plaats waar het brandende huis stond, is nu het museum en een afdeling heeft de vorm van, jawel, een parachute.

Ook staat er een oude Dakota en daaromheen is een andere gebouw gezet wat erg veel over de 101 st Airborne Devision verteld. Ook oude auto's, uniformen , foto's etc. etc. ontbreken niet.

Een mooi museum in een dorp wat weet wat PR is en dit ook weet te gebruiken.

D,Day

Wij gingen naar Normandië omdat we de invasiestranden wilden bekijken.

Langs de hele kust van Normadië en ook

langs "Het Kanaal"ontkom je niet aan de oorlog en de invasie.

Langs het Kanaal staan nog veel bunkers van de Atlantic Wal, omdat de Duitsers daar de invasie verwachtten.

Langs de wat zuidelijker stranden, waar de invasie op 6 juni 1944 plaats vond, staan diverse musea, standbeelden, vlaggen etc. (Hier kom ik nog op terug)

Het is bijna onvoorstelbaar om te bevatten dat hier zo hard gevochten is en zoveel mannen hun leven hebben gegeven. Echt soms kippevelmomenten!

Met de films The longest day en Saving Private Ryan in gedachten kan je je heel voorzichtig een beeld maken.

Ook bij het zien van de resten van een aangelegde kunstmatige haven besef je dat hier inderdaad een huzarenstuk is volbracht!

Mont Saint Michel

Bij alle beschrijvingen van Normandië ontbreekt een foto en omschrijving van deze berg niet.

Het was een eilandje op ongeveer een kilometer uit de kust bij Avranches.

Oorspronkelijk was het een bergje in het bos, maar bij springtij werd er steeds een beetje grond weggespoeld en op deze manier kwam het bergje in het water te liggen. Er is een abdij opgebouwd en het is nu een toeristische atractie van jewelste.

Vroeger kon je er alleen bij eb naar toe lopen, maar tegenwoordig is er een verhoogde weg aangelegd zodat men ten alle tijde een bezoek aan de abdij kan brengen.

Wij kwamen er nog Nederlanse Canadezen tegen die na hun bezoek aan Frankrijk nog naar de ons zeer bekende plaatsen Dokkum en Oosterwolde gingen. Leuk was dat ze met elkaar engels aan het praten waren, maar even later dus nog steeds goed Nederlands.

Normandië

Wij gingen vrijdag 27 augustus met goede zin richting Frankrijk om in Normadië de invasiestranden etc. te bezoeken.

De heenreis verliep voorspoedig en was al intressant, want langs Het kanaal is ook al het een en ander met betrekking tot de invasie te bekijken.

Aangekomen in ons ons huisje nog eens bekeken wat we allemaal wilden gaan zien en dus zondag op pad.

(Wat we gezien hebben, daarover later meer)

Dit ging allemaal goed tot dinsdagmiddag. Bij het zoeken naar het monument van Mont Ormel, wat lastig aangegeven stond, ging er ineens een lampje branden.

Na een bezoek aan een Renault garage ( daarvan zijn er genoeg in Frankrijk) bleek dat we niet verder konden rijden en konden wij bij een garage van dezelfde eigenaar, twintig kilometer verderop, een auto huren.

Na een dag in de zeer rustige omgeving van ons huisje doorgebracht te hebben was hij weer klaar en dus de huurauto teruggebracht en weer oppad met onze eigen Fluence.

Helaas na welgeteld 54 kilometer bleek dat het lampje nog steeds werkte en dus weer ging knipperen.

Om een lang verhaal wat korter te maken, met de auto op de foto (was inmiddels dus onze derde huurauto) zijn we naar huis gekomen en onze eigen Renault komt met de ADAC terug.

Allemaal erg vervelend en een hoop gedoe en ergenis maar dat valt eigenlijk allemaal in het niets als je je realiseert wat de mannen op 6 juni 1944 hebben meegemaakt.

P.S. we kwamen wel koninklijk terug want het nummerbord begon met AA